Φασαρία το «πάμε διακοπές», πονοκέφαλος το «είμαι» ή «θα λείπω σε διακοπές». Διακοπάρω, λοιπόν.
Σε κάθε περίπτωση, και με δεδομένο ότι ο Αύγουστος έχει εξελιχθεί σε εθνικό μήνα διακοπών, να τα καταφέρετε να πάτε και να φροντίσουμε όλοι να επιστρέψετε. Από το κράτος, όποιος και αν είναι ο κυβερνήτης, μετά και την τραγωδία στο Μάτι δεν περιμένεις τίποτα.
Απλώς οφείλουμε να σκοτώσουμε τα περί ατυχίας και το «κάποιος άλλος φταίει» και να πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας. Με τη δική μας παιδεία και αγωγή, θα αρκούσε το να φροντίζουμε τα του οίκου μας εκπαιδεύοντας σωστά τα παιδιά μας. Να γνωρίζουν τι βλάπτει και τι σκοτώνει. Πότε δεν οδηγούν, πώς οδηγούν αλλά και πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στην κάθε τους μετακίνηση. Λογικά και πολιτισμένα, η σωστή συμπεριφορά του παιδιού σου και της παρέας του επηρεάζει ευρύτερα, οπότε και η κοινωνία μας εξελίσσεται σωστά, ειρηνικά και πολιτισμένα. Μέσα από αρχές όπως αυτές της Αναστασίας, για παράδειγμα, που ούτε που θα διανοηθεί ποτέ ότι ο μικρός της ο Λεωνίδας θα τις ξεπεράσει. Δυστυχώς, όμως, και για πολλούς λόγους, είναι πλέον μειονότητα τα παιδιά της Αναστασίας, όπως και του φίλου μου του Γιάννη, του «προέδρου», που επίσης μεγαλώνουν με πολύ κόπο και με το σωστό ενδιαφέρον. Όπως άλλωστε μεγάλωσαν και οι ίδιοι, οπότε και μετέφεραν υποδειγματικά την «τεχνογνωσία» τους, βέβαια, και με την υποστήριξη του DNA τους.
Δική μας ευθύνη το ότι όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι, τα παιδιά μας, έχουν εξελιχθεί σε μειοψηφία. Μηδενική πλέον ευαισθησία για το πώς συμπεριφερόμαστε χωρίς τακτ προς κάθε κατεύθυνση, αλλά και πλήρης αδιαφορία για το τι κάνει ο διπλανός μας, που επίσης μας πληγώνει και εν τέλει μας σκοτώνει.
Το καλό παράδειγμα λοιπόν από τους σωστά εκπαιδευμένους και οι μεμονωμένες αλλά μεθοδευμένες πρωτοβουλίες του καθενός μας και στον στενό κύκλο της δικής μας μικρής κοινωνίας είναι η ελπίδα ώστε να σταματήσει ο κατήφορος και αργά αλλά σταθερά να ανακάμψουμε. Να λειτουργήσουμε όπως οι γονείς μας και όπως λειτουργούν -δυστυχώς- ελάχιστα από τα παιδιά μας, υπό τον φόβο τού να θεωρηθούν γραφικοί.
Με ενδιαφέρει και με το παραπάνω το αν η κυρία δίπλα μου στο φανάρι οδηγεί με το κινητό σκουλαρίκι, με ενδιαφέρει και αντιδρώ απαξιωτικά στον φίλο(;) που είναι της άποψης «εγώ ξέρω» και δεν φοράει ζώνη, ή ανεβαίνω στα ταβάνια και αντιδρώ όταν οι μπροστινοί εκτοξεύουν από το παράθυρο ό,τι να ’ναι, όπως το περιτύλιγμα από το πιτόγυρο, ενώ οριακά γλίτωσε ο φίλος με τη μηχανή, όντας και χωρίς κράνος, το πλαστικό ποτήρι από το φραπόγαλο.
Ε, δεν είμαστε από τους παραπάνω που μας προσβάλλουν. Τέλος η ανοχή και η ψυχραιμία και, κυρίως, η αδιαφορία προς αυτήν τη συμπεριφορά, που δεν διαφέρει από αυτήν του τεμπέλη με τα χόρτα στον κήπο, αλλά και τέλος η ανοχή σε όσους έχουν εκλεγεί για να μας προστατεύουν εκπροσωπώντας μας σε διάφορα επίπεδα της κοινωνίας.
Σε πρώτο πρόσωπο
Όντας ρομαντικός, ζω με το όνειρο, οπότε ανεύθυνοι άνθρωποι με τυπική ευθύνη, όπως η σούπερ Περιφερειάρχης και ο αρμόδιος για την προστασία μας Υπουργός, θα κάνουν καιρό για να βγουν από το σπίτι τους. Αντίστοιχα και ο πολυλογάς δήμαρχος και οι συνεργάτες του δημοτικοί σύμβουλοι, της λογικής «πάντα ο άλλος φταίει», θα ψάχνουν μεθαύριο και δεν θα βρουν ούτε την ψήφο των παιδιών τους. Ίσως τότε να χαμογελάσουμε αισιόδοξα, με οδηγό την ελπίδα. Το οφείλουμε στον Σπύρο, στον Λεωνίδα και στους φίλους τους. Είναι υποχρέωσή μας να προστατεύουμε τα «Κανουπάκια», που δεν πρέπει να μπουν στη ζωή ξυπόλητα στα αγκάθια, όντας σήμερα η μειονότητα μιας κοινωνίας που καταρρέει.
Σημείωμα αφιερωμένο, με αιτία και τραγική αφορμή, αφού και εμείς εδώ έχουμε τις ευαισθησίες μας, που ξεπερνούν τις βίδες, τους εξοπλισμούς και τους χρόνους σε Τέλειες και Ειδικές Διαδρομές.
