Μπαίνοντας σε ένα από τα γνωστά στέκια της «γειτονιάς», στην Πλατεία Μαβίλη δηλαδή, νόμιζα ότι ήρθα αντιμέτωπος με ένα ξένο περιβάλλον.
Η μουσική στο ίδιο στυλ που γνώριζα τόσα χρόνια. Τα πρόσωπα, φρέσκα, ξεκούραστα. Οι παλιές φυσιογνωμίες, οι θαμώνες και τα αραξοβόλια της μπάρας, απόντα. Το σημαντικότερο δε; Η άλλη ατμόσφαιρα. Καθαρή. Μόνο η μυρωδιά του αλκοόλ από τις γουλιές που χύνονταν στην μπάρα, το αρωματικό χώρου, η μυρωδιά του ξύλου, ενίοτε και της τουαλέτας από μακριά.
Οπτικό πεδίο, παρά το χαμηλό φωτισμό και τα φωτάκια από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, δίπλα από τον μπάρμαν, διαυγέστατο. Μα κάτι έλειπε. Έλειπε η κάπνα και ο αχνός από τα παρκαρισμένα στα βρώμικα τασάκια τσιγάρα. Έλειπε η μπόχα της κάπνας, έλειπε το τσιγάρο από τη διχάλα των δαχτύλων και όλα έμοιαζαν πλαστικά. Όλοι ίδιοι, είτε φορούσαμε κοστούμι, είτε αμπέχονα. Είτε είχαμε μαλλιά, είτε όχι. Είτε πίναμε ουίσκι, είτε βότκα.
Αυτή την εικόνα δεν την έχω συνειδητοποιήσει ακόμα, τολμώ να πω ότι μου λείπει, αλλά ο αντικαπνιστικός νόμος στην καλύτερη φάση…
