Σε ένα από τα προηγούμενα τεύχη του Motori Mag είχαμε επισημάνει κι εμείς από την πλευρά μας το πόσο πίσω είμαστε τελικά στην ηλεκτροκίνηση και είχαμε αναφέρει το πράδειγμα της Ρώμης κατά το πρόσφατο ταξίδι μας εκεί. Εκεί που σε κάθε τετράστερο και πεντάστερο ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, δίπλα από τις «λίμο», υπήρχαν φορτιστές για να γεμίζουν τις μπαταρίες, έτοιμες προς χρήση για τους ιδιοκτήτες των αυτοκινήτων τους. Από «500ράκι» μέχρι όσο (σε κυβικά).
Ένα άλλο ζήτημα που μου ξενίζει στην πόλη που ζω από τότε που γεννήθηκα, την Αθήνα, είναι το… ποδήλατο. Και με απασχολεί έντονα διότι καλούμαι να μάθω τον 7χρονο γιό μου τις πρώτες του πεταλιές και σκέφτομαι ότι μεγαλώνοντας δεν θα μπορεί να κάνει ποδήλατο, πουθενά σε τούτη την πόλη, εκτός κι αν κάνει ασφάλεια ζωής και την προσευχή του πριν από κάθε «ποδηλατάδα». Το ποδήλατο, αντιλαμβάνομαι ότι είναι κουλτούρα. Είναι τρόπος ζωής, είναι άσκηση, είναι υγεία και προστασία του περιβάλλοντος. Όταν αναφερόμαστε στην Αθήνα, προφανώς ομιλούμε για το ακατόρθωτο, ειδικά τώρα που πλησιάζουν οι δημοτικές εκλογές και δεν έχω ακούσει ούτε έναν υποψήφιο να μας πει τι θα γίνει με τους ποδηλατόδρομους στο κέντρο.
Κατά την άποψη του γράφοντος, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Μία ακόμα χάραξη με μπογιά στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, τέρμα δεξιά, για να μπορούν οι πολυπληθείς πλέον ποδηλάτες να παίρνουν την βόλτα τους. Όλα τα άλλα, π.χ.ταρτάν, όπως ήταν η αρχική χάραξη για τους λεωφορειόδρομους είναι πολυδάπανα και επικίνδυνα. Έτσι λοιπόν, τέρμα δεξιά τα ποδήλατα, στο μέσον τα λεωφορεία, στην αριστερή τα αυτοκίνητα.
Διότι δεν πρέπει να κοιτάζουμε την παρούσα γενιά, αλλά τις επόμενες. Που δεν καπνίζουν, γυμνάζονται, τρέφονται υγιεινά και σερφάρουν στο ίντερνετ… Δηλαδή, καμία σχέση με τη δική μας.
