Επειδή πολύς λόγος γίνεται, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι σημαίνει η ανάπτυξη, είναι το ακόλουθο: Στο κέντρο της Αθήνας, λίγο κάτω από την Ομόνοια και για την ακρίβεια στην πλατεία Καραϊσκάκη, έπειτα από επτά χρόνια που παρέμεινε κλειστό στο ακίνητο της Βιοχάλκο, άνοιξε πάλι ένα ξενοδοχείο της διεθνούς αλυσίδας Wyndham. Τα επτά αυτά πέτρινα χρόνια της κρίσης και βεβαίως για τη γειτονιά του Μεταξουργείου «ενέσκυψε λοιμός πάνω από την πόλη», κατά τον Επιτάφιο του Περικλέους από τον Θουκυδίδη. Το οποίο σημαίνει ότι έκλεισαν μαζί με το ξενοδοχείο, από περίπτερα μέχρι εστιατόρια. Στα σκοτεινά αυτά κτίρια και στους γύρω δρόμους αυτής της παλιάς λαϊκής γειτονιάς της Αθήνας κυκλοφορούσαν σκιές και φαντάσματα, άλλοτε άνθρωποι, νυν κάτι άλλο, μεταμορφωμένοι σε σύριγγες, πόρνες, νταβατζήδες, ανθρώπους της νύχτας, ως έχει επικρατήσει να λέγονται.
Το «χοτέλ» άνοιξε, οι ανάγκες των φιλοξενούμενών του να μυηθούν στα μυστικά της πόλης, έφερε πάλι τα ψιλικατζίδια, τα only breakfast εστιατόρια, τα περίπτερα, τις κάβες, τα μαγαζάκια που πουλάνε «παρθενώνες», «ακρόπολες» και μαγνητάκια, την πιάτσα των ταξί, την κίνηση ανθρώπων και ουχί φαντασμάτων, τέλος πάντων ένα είδος άνθισης της τοπικής οικονομίας, σχηματίζοντας ένα κάποιο, χαμόγελο στους κατοίκους και μία, κάποια αισιοδοξία για το μέλλον, μετά τα μνημόνια.
Σκέφτομαι, βεβαίως σε μεγαλύτερη κλίμακα, το τι θα συμβεί γύρω – γύρω από την επένδυση του Ελληνικού, όταν οι πρώτες μπουλντόζες μπούνε μέσα. Το σκέφτομαι και γελάω μόνος μου για τις δυνατότητες που υπάρχουν να βγούμε στον αφρό. Δύσκολα; Με αγωνία; Απογοήτευση; Προσπάθεια; Αλλά θα βγούμε…
