Είναι πραγματικά η ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου να επιζητεί την γαλήνη σε τοπία και μέρη άφθαρτα και κυρίως απάτητα από τον τροχό και τις πολιτισμικές συνήθειες, αλλά και έξεις του πολιτισμού μας, που μπορεί να τον οδηγήσει σε… τοίχο.
Ο λόγος για τα πολυδιαφημισμένα νησάκια του Αιγαίου και όχι μόνο, τα οποία υμνούν ο εγχώριος Τύπος, αλλά και ο διεθνής, όπως ο Guardian και η Figaro, αγνοώντας τον πραγματικό γολγοθά των επισκεπτών τους και κυρίως των κατοίκων τους.
Σε κανένα από αυτά λοιπόν, δεν υπάρχει οργανωμένο σύστημα αποκομιδής των σκουπιδιών. Δεν υπάρχουν οργανωμένες χωματερές ή τέλος πάντων σύγχρονοι μέθοδοι απαλλαγής των τόπων αυτών από τα ενοχλητικά σκουπίδια με την δυσωδία και την μπόχα να διώχνουν τον ανυποψίαστο τουρίστα που βρέθηκε στη χώρα μας για να ανακαλύψει την ησυχία, το πανέμορφο γαλάζιο του ελληνικού αρχιπελάγους, τον ήλιο και την θάλασσα.
Επίσης, οπουδήποτε και να πήγα φέτος το καλοκαίρι δεν πήρα μία fucken απόδειξη, έτσι για τα μάτια του κόσμου. Κι αν κάποιες φορές πήγε η συζήτηση με τον ταβερνιάρη στα οικονομικά, η επωδός του ήταν μόνιμη ότι, «έχουμε μικρή σεζόν. Έχει έρθει ποτέ ο έφορος εδώ στις 15 Ιανουαρίου, που είμαι μόνο εγώ και η κυρά»;
Τιμές Αθήνας. Μία βότκα με ένα πάγο και μία τεκίλα με πέντε φέτες πορτοκάλι, συνοδεία προπέρσινων ξηρών καρπών 16 ευρώ, πιο ακριβά δηλαδή και από τα μπαρ στην Πλατεία Μαβίλη που βρίσκονται τα γραφεία του Motori και του BusinessEnergy. Δεν είναι όλα Μύκονος που σου χρεώνουν την ομελέτα για αστακομακαρονάδα, αλλά οι τοπικοί επιχειρηματίες θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν απευθύνονται σε ανθρώπους που δεν βγαίνουν από το σπίτι τους και πως η φιλοδοξία τους είναι να μεμψιμοιρούν τον χειμώνα για να βρουν το καλοκαίρι την ψυχική ανάταση στο παλιονήσι τους…
Service. Άστα να πάνε. Ναι το βίωσα κι αυτό. Γεύτηκα τηγανιτό θράψαλο, με τη διαφορά ότι βγήκε από το ψυγείο…
