Σύμφωνα με το άρθρο 2 του Ν. 489/1976, όπως κωδικοποιήθηκε με το Π.Δ. 237/1986 και το Π.Δ. 314/1993, που εκδόθηκε σε συμμόρφωση προς την 90/232 οδηγία της Ε.Ε., ο κύριος ή κάτοχος αυτοκινήτου που κυκλοφορεί μέσα στην Ελλάδα επί οδού, υποχρεούται να το έχει καλύψει με ασφάλιση για την εκ τούτου έναντι τρίτων αστική ευθύνη.
Κατά το άρθρο 19 παρ. 1β του Ν. 489/1976, όπως ισχύει, το «Επικουρικό Κεφάλαιο» είναι υποχρεωμένο να καταβάλει στα πρόσωπα που ζημιώθηκαν από αυτοκινητικό ατύχημα την προβλεπομένη αποζημίωση λόγω θανάτωσης ή σωματικών βλαβών ή υλικών ζημιών, όταν το ατύχημα προήλθε από ζημιογόνο αυτοκίνητο το οποίο είναι ανασφάλιστο, δηλαδή, όταν δεν έχει ποτέ συναφθεί γι' αυτό κατά το παρελθόν σύμβαση ασφαλίσεως ή όταν αυτή έληξε, λύθηκε ή ακυρώθηκε (και το ατύχημα συνέβη 16 ημέρες μετά τη γνωστοποίηση της λύσεως ή της ακυρώσεως προς τον ασφαλισμένο) ή ανεστάλη είτε μονομερώς από ένα από τους συμβαλλόμενους είτε με κοινή συμφωνία αυτών.
Επίσης, σύμφωνα με την παράγραφο 4 του άρθρου 25 του Ν. 489/1976, όπως ισχύει, «από την ημερομηνία που η ασφαλιστική επιχείρηση κηρύσσεται σε κατάσταση πτώχευσης ή ανακαλείται η άδεια λειτουργίας της για παράβαση νόμου, το επικουρικό κεφάλαιο υπεισέρχεται αυτοδίκαια στο σύνολο των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων της ασφαλιστικής επιχείρησης που πηγάζουν από ασφαλιστικές συμβάσεις του κλάδου αστικής ευθύνης από χερσαία αυτοκίνητα οχήματα.».
Τέλος, πρέπει να προσεχθεί το ότι η όποια αξίωση του τρίτου που ζημιώθηκε από αυτοκινητικό ατύχημα κατά του «Επικουρικού Κεφαλαίου», στην περίπτωση που το ζημιογόνο αυτοκίνητο ήταν ανασφάλιστο, υπόκειται στη διετή παραγραφή. Δηλαδή, η σχετική αγωγή πρέπει εντός 2 ετών από την επομένη που συνέβη το τροχαίο ατύχημα, όχι μόνο να έχει κατατεθεί, αλλά να έχει και κοινοποιηθεί.
Ιωάννης Κορκόβελος
