Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 τα μονοθέσια της Formula 1 δεν είχαν ταχύμετρο, οπότε οι οδηγοί δεν ήξεραν με πόσα χλμ./ώρα κινούνταν, καθώς θεωρούσαν ότι ήταν αρκετή η πληροφορία από το στροφόμετρο, με τη λογική ότι περισσότερες σ.α.λ. μεταφράζονταν σε περισσότερη ταχύτητα.
Το 1991, όταν ο Μίκαελ Σουμάχερ πήγε στην ομάδα της Benetton, μία από τις πρώτες τροποποιήσεις στο μονοθέσιο που ζήτησε ήταν η τοποθέτηση μιας οθόνης στο κέντρο του κόκπιτ, η οποία να δείχνει την ταχύτητα με την οποία κινούνταν ανά πάσα στιγμή.
Οι μηχανικοί παραξενεύτηκαν όμως ο Γερμανός τους εξήγησε το λόγο που ζήτησε κάτι τέτοιο. “Το στροφόμετρο είναι πολύ χρήσιμο όμως αν βγω από μία στροφή με τρίτη σχέση ή βγω με δεύτερη, θέλω να ξέρω αν η επιπλέον επιτάχυνση με βοηθάει να πετύχω μεγαλύτερη ταχύτητα μέχρι την επόμενη στροφή, ή αν το όποιο όφελος που έχω στην αρχή, εξανεμίζεται λόγω της επιπλέον αλλαγής σχέσης που πρέπει να κάνω. Ακόμα, αν αλλάξουμε για οποιαδήποτε αιτία το λόγο των σχέσεων, πλέον οι σ.α.λ. αντιστοιχούν σε διαφορετικά χλμ./ώρα, οπότε οι ενδείξεις του στροφόμετρου μου είναι άχρηστες.”
Οι μηχανικοί σύντομα ικανοποίησαν το αίτημά του με τον 22χρονο οδηγό να βρίσκει ότι το ταχύμετρο τον βοήθησε, όμως η χρησιμότητά του ήταν περιορισμένη, οπότε απευθύνθηκε εκ νέου στους μηχανικούς, καθώς θεωρούσε ότι δεν ήταν τόσο εύκολο να παρακολουθεί την ταχύτητα κίνησης, όσο νόμιζε πριν την τοποθέτηση του οργάνου.
“Στο μέσον της στροφής, όταν βρίσκομαι στο apex, είναι δύσκολο να εστιάσω στην ταχύτητα κίνησης. Τα πάντα εκείνη τη στιγμή μεταβάλλονται με πολύ γρήγορο ρυθμό, οπότε δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι πρόλαβες να δεις ποια ήταν η ταχύτητά σου στο πιο αργό σημείο. Αντίστοιχα, όταν βρίσκομαι στο τέλος κάποιας ευθείας και πρέπει να φρενάρω, είναι πολύ δύσκολο να είμαι βέβαιος ότι είδα τη μέγιστη ταχύτητα που είχα πριν φρενάρω, καθώς εκείνη τη στιγμή πρέπει να έχω το νου μου στο σημάδι που έχω βάλει ώστε να ξέρω πότε να πατήσω το φρένο.”
Οι μηχανικοί είχαν μπερδευτεί όμως ο Σουμάχερ είχε έτοιμη τη λύση η οποία ήταν περισσότερες οθόνες, για την ακρίβεια τρεις, με τις δύο νέες να τοποθετούνται δεξιά και αριστερά του ταχύμετρου. Κάποιος θα σκεφτόταν ότι τις ήθελε προκειμένου να μπορεί να βλέπει την ταχύτητα κίνησης ακόμα και όταν το κεφάλι του ήταν στριμμένο δεξιά ή αριστερά, όμως ο Γερμανός είχε μια άλλη ιδέα.
Η αριστερή οθόνη ήθελε να καταγράφει τη χαμηλότερη ταχύτητα κίνησης που είχε κατά το πέρασμά του από μια στροφή και στη συνέχεια να συνεχίσει να δείχνει το ίδιο νούμερο, μέχρι τη στιγμή που θα πατούσε εκ νέου το φρένο για την επόμενη, οπότε η οθόνη θα κατέγραφε τη νέα ελάχιστη ταχύτητα, κ.ο.κ. Με αυτόν τον τρόπο θα είχε το χρόνο στα κομμάτια που μεσολαβούν ανάμεσα στις στροφές, να δει αν το πέρασμά του ήταν ταχύτερο ή όχι σε σχέση με τα προηγούμενα.
Αντίστοιχα, στη δεξιά οθόνη ήθελε να καταγράφεται η μέγιστη ταχύτητα που είχε τη στιγμή που πάταγε το φρένο για την εκάστοτε στροφή, με την ένδειξη να παραμένει σταθερή για 1 ή 2 δευτερόλεπτα, ώστε να έχει το χρόνο να την κοιτάξει βγαίνοντας από τη στροφή.
Όταν πλέον τοποθετήθηκαν και οι δύο οθόνες, ο Σουμάχερ άρχισε να δοκιμάζει διαφορετικούς λόγους σχέσεων, εναλλακτικές αγωνιστικές γραμμές, ποικίλα στυλ οδήγησης, ακόμα και διαφοροποιήσεις στο set-up του μονοθεσίου.
Έπειτα από κάποια χρόνια ο μετέπειτα 7 φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής θεώρησε ότι πλέον είχε μάθει επαρκώς να οδηγεί ένα μονοθέσιο της Formula 1, οπότε πλέον δε ζητούσε από τους μηχανικούς του να τοποθετούν αυτές τις οθόνες.
Η παραπάνω ιστορία δείχνει με τον πιο γλαφυρό τρόπο τη διαφορά νοοτροπίας που είχε ο Μίκαελ Σουμάχερ, η οποία ήταν ότι ήθελε να έχει στη διάθεσή του όσο το δυνατόν περισσότερα δεδομένα, σε μια εποχή που ακόμα οι οδηγοί βασίζονταν κυρίως στο ένστικτο.
