Περίπου 12 χρόνια πριν, ίσως και λίγο παραπάνω, θυμάμαι με νοσταλγία ένα κοριτσάκι στην πρώτη του επαφή με τον χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Απλά σαν θεατής, παρακολουθώντας μια Ανάβαση Αιγείρας να πλημμυρίζει με δέος και ενθουσιασμό για τους ανθρώπους που είχαν την ευτυχία να συμμετέχουν σε όλο αυτό. Νομίζω ότι έμοιαζαν μάλλον κάτι σαν «υπεράνθρωποι» στα μάτια μου… Πιστεύω ήταν αυτό που χωρίς υπερβολή χαρακτηρίζουμε «έρωτας με την πρώτη ματιά». Ήθελα κι εγώ να συμμετάσχω, κι όπως τελικά αποδείχτηκε, ο χρόνος έδειξε… ότι το ήθελα πολύ. Η «ιστορία» αρχίζει με το πρώτο μου bucket να είναι στη δεξιά μεριά. Και όμως, τα βρίσκουμε όλα με τη μία, σαν να το είχα κάνει και σε μια προηγούμενη ζωή. Περίπου ενάμιση χρόνο μετά, το 2007, βρίσκομαι στο διπλανό bucket. Aυτή τη φορά στη θέση του οδηγού πια, οδηγώντας ένα 900άρι Fiat Cinquecento Trofeo στον δρόμο για την Ανάβαση Βαρνάβα, χωρίς να έχω καμία επαφή με το αυτοκινητάκι. Μουδιασμένη νομίζω (θυμάμαι τα γόνατά μου να κόβονται στην εκκίνηση), αλλά με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου κατά τη διαδικασία της εκκίνησης…
Χρειάστηκαν δύο αγώνες ακόμα μέχρι να πάρω την απόφαση και να αγοράσω δικό μου αυτοκίνητο. 1.100 τα κυβικά από το καινούργιο μας Fiat Cinquecento kitcar! O Φρου-φρου μου! Αγαπημένο αυτοκινητάκι, που μου χάρισε υπέροχες στιγμές. Ζήσαμε μαζί νίκες, χαρούμενες αλλά και δύσκολες στιγμές. Το αγάπησα πολύ, αλλά σίγουρα το ταλαιπώρησα και πολύ. Θυμάμαι να παιδεύομαι να κάνω τα πράγματα όπως πρέπει! Να βρω τις σωστές μου γραμμές, να βελτιώσω τη σχέση μου με τον συμπλέκτη (!), να κάνω τις αλλαγές μου γρήγορα και την κατάλληλη στιγμή. Απίστευτη υπομονή ο δάσκαλός μου (όχι πάντα, γιατί την εξαντλούσα αρκετές φορές), από την άλλη μεριά όμως ήμουν οπλισμένη με πολύ πείσμα και ρουφούσα σαν σφουγγάρι την κάθε του υπόδειξη. Σχεδόν με το ζόρι και με κλάματα αποχωρίστηκα το Fiatάκι μου, αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν η πλέον κατάλληλη στιγμή να το αφήσω από πολλές απόψεις. Το 2011 μάς βρίσκει με καινούργιο απόκτημα, ένα πολύ προσεγμένο Toyota Yaris σε μαύρο χρώμα, στο οποίο αναμφίβολα χρωστάω πολλά σε σχέση με την οδηγική μου εξέλιξη. Όλα αυτά μέχρι το 2015 και την ανάβαση Κύμης. Ένιωθα ένα με το αυτοκίνητο, θυμάμαι. Υπερβολική σιγουριά, ψυχολογία στο φουλ, αίσθηση ότι μπορώ να περάσω τα πάντα σχεδόν! Δύο στροφές πριν από τον τερματισμό, ίσως η «μπούκα» που παράγινε, ίσως η πέτρα που βρέθηκε στον δρόμο μας, είχε σαν αποτέλεσμα την ολική καταστροφή της καρότσας του αυτοκινήτου. Πάει το «μαυράκι» μας!
Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ξεκινάμε να φτιάχνουμε το καινούργιο Yaris από το μηδέν. Ενεργή η συμμετοχή της οδηγού ακόμα και στην κατασκευή του! Αν και με βρήκε σε πολύ κακή στιγμή από πολλές απόψεις, χαιρόμουν απίστευτα που πρώτη φορά έφτιαχνα δικό μου αγωνιστικό από την αρχή. Πολύς ο κόπος και τα χρήματα που χρειάστηκαν, αλλά το αποτέλεσμα μας αντάμειψε με το παραπάνω! Ένα κόσμημα το καινούργιο αυτοκινητάκι, αψεγάδιαστο και πανέμορφο. Έπιανα τον εαυτό μου να μη χορταίνω να το κοιτάζω, να το χαϊδεύω, να καμαρώνω γι’ αυτό. Ήταν και σε ένα υπέροχο ασημί χρώμα. Δεν πρόλαβα να το πολυχαρώ, το 2017 λόγω πολύ σοβαρών προβλημάτων υγείας που χτύπησαν την οικογένειά μου μας βρίσκει εντελώς απόντες από τον χώρο. Η επαναφορά γίνεται στα τέλη σχεδόν του 2018, γιατί στις δύσκολες στιγμές εκεί που αγαπάς είναι εκεί που θέλεις περισσότερο να πας! Φτάνοντας αισίως στο 2019, μια χρονιά που ξεκίνησε για εμάς χωρίς κάποιον στόχο τίτλου, αφενός οι ιδιαίτερα αυξημένες επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν μας επέτρεψαν να συμμετέχουμε σε όλους τους αγώνες που ιδανικά θα θέλαμε, αφετέρου οι αγώνες ήταν πάντα διασκέδαση, χωρίς να αποτελεί αυτοσκοπό το όποιο αποτέλεσμα. Είναι το Σαββατοκύριακο που θα «ξεφύγεις» από μια δύσκολη καθημερινότητα, η παρέα με την ομάδα σου, οι συναθλητές σου… Θα έχεις την τύχη και τη χαρά να κάνεις αυτό που αγαπάς και που για χάρη του θυσιάζεις πράγματα. Μια χρονιά που χωρίς να βελτιώσουμε κάτι ιδιαίτερα στο αυτοκίνητο, βρίσκει την οδηγό του ίσως πιο ώριμη οδηγικά, που της αρέσει να βλέπει τα incar της και να μην γκρινιάζει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πάντα πολλά περιθώρια βελτίωσης. Τα καλά αποτελέσματα ήρθαν και το κλείσιμο της χρονιάς μάς βρίσκει Κυπελλούχους Αναβάσεων της ομάδας Α’ κλάσης 5!
Θα ήθελα να ευχαριστήσω για ακόμα μία φορά τον δάσκαλο και μηχανικό μου Σταμάτη Παντιέρα, από την αρχή πρωτεργάτη της όλης προσπάθειας, αλλά και σύσσωμη την ομάδα της Padieras Autorace που μου παρείχε ένα άρτια προετοιμασμένο αυτοκίνητο και ήταν πάντα έτοιμη να αντιμετωπίσει το όποιο πρόβλημα προέκυπτε. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω τα λιπαντικά ENEOS που ήταν μαζί μας στη φετινή μας προσπάθεια, όλους τους φίλους που μοιράστηκαν τη χαρά μας, έναν έναν προσωπικά όλους τους θεατές που πέρασαν ώρες στα βουνά για να χειροκροτήσουν τα περάσματά μας.
Να ευχαριστήσω ακόμα κι εκείνους που με τα εμπόδια και τις δυσκολίες που μας έφεραν μας πίκραναν μεν πολύ, μας έκαναν όμως ακόμα πιο δυνατούς!
Vive le motorsport !!!
