Το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Αναβάσεων πέρασε στην ιστορία.
Νικητές και ηττημένοι κάνουν τους απολογισμούς τους και ήδη προετοιμάζονται για τη νέα αγωνιστική σεζόν.
Πώς ήταν όμως η χρονιά που φεύγει για τη Βάσω Κουρτίδου, που τα «έχει βάλει» με όλο τον ανδρικό πληθυσμό των αναβάσεων οδηγώντας με στυλ το ασημί Toyota Yaris της;
Η οδηγός αγώνων αφήνει για λίγο το bucket της, κάθεται σε ένα άλλο... bucket μπροστά από τον Η/Υ της και μας μεταφέρει τα βιώματά της από τη “μάχη” των αναβάσεων.
Γράφει: «Ακόμα μία αγωνιστική χρονιά έφτασε στο τέλος της κι εμείς μετράμε 13 χρόνια πια στον χώρο των αγώνων, πλησιάζοντας τους 100 στο δεξί και αριστερό bucket!!! Χρόνια γεμάτα χαρές, λύπες, με ανεπανάληπτες συγκινήσεις και πολλή μα πολλή αδρεναλίνη...
Ας κάνουμε παρέα μια βόλτα αναπολώντας τη χρονιά που πέρασε συντροφιά με το motori.gr, που μας δίνει τον χώρο για να “ξεδιπλώσουμε” τις αγωνιστικές μας στιγμές - και το ευχαριστούμε γι’ αυτό.
Πρώτος μας αγωνιστικός σταθμός η Ανάβαση Κύμης. Τεχνικότατη ανάβαση, που πολύ μας άρεσε, δείχνει ένα “υβρίδιο” ράλι και ανάβασης. Ξανά στο bucket λοιπόν, μετά από αρκετό καιρό απραξίας. Mουδιασμένη πολύ, και η προσαρμογή χρειάζεται λίγο χρόνο περισσότερο. Επιστροφή και στον “τόπο του εγκλήματος”, εκεί όπου το 2015 στην προτελευταία στροφή του αγώνα τραυματίσαμε σοβαρά το αμαξάκι μας... Νιώθω ότι δεν το σκέφτομαι, δεν με επηρεάζει πλέον, ίσως να βρίσκεται κάπου κρυμμένο υποσυνείδητα στην πίσω πλευρά του μυαλού. Ο καιρός καλός, η οργάνωση καλή, κέφι αρκετό, αλλά δεν νιώθω να το «βρίσκω». Ούτε στα τρία σκέλη του Σαββάτου ούτε στον αγώνα της Κυριακής. Νιώθω λίγο σαν την ωραία κοιμωμένη, θυμώνω με τον εαυτό μου, αλλά εντός αγώνα δεν βρέθηκα μάλλον ποτέ...
Δεν το βάζουμε κάτω όμως, δεν τα παρατάμε ποτέ, εν γένει πεισματάρα πολύ!!!
Προσωπικές σοβαρές δυσκολίες μετά την Κύμη μάς κρατούν για δύο μήνες μακριά από κάθε αγωνιστικό χλμ. Παραίνεση της ομάδας και του μηχανικού της, που άλλωστε πάντα έχει τον πρώτο λόγο, να οδηγήσουμε ξανά το συντομότερο δυνατόν.
Δεύτερος σταθμός λοιπόν για εμάς η Ανάβαση Δημητσάνας. Χωρίς άγχος, γεμάτη ενθουσιασμό σε μια φιλική ανάβαση, που πάντα έχει τον χαρακτήρα της γιορτής, πάμε να οδηγήσουμε, σοβαρά αυτή τη φορά.
Πρώτο σκέλος δοκιμών Σαββάτου και η οδηγός της ομάδας δείχνει ότι αυτή τη φορά είναι «μαζί μας» και με το παραπάνω. Εκπληκτικό το αυτοκίνητο, άρτια προετοιμασμένο από την Padieras Autorace, ίσως ό,τι καλύτερο οδήγησα ποτέ μου. Δεν θέλω να αλλάξω τίποτα, οι ρυθμίσεις του εξαιρετικές, το στήσιμό του καταπληκτικό, διορθώνει νομίζω το όποιο οδηγικό λάθος. Φιλικότατο, δυνατό, δουλεύουν όλα όπως ακριβώς τα θέλει ο οδηγός, οπότε και ο χρόνος εξαιρετικός. Ψάχνουμε λίγο με τη βοήθεια του δασκάλου-μηχανικού μας το δευτερολεπτάκι που μας χωρίζει από την κορυφή της Α5 και ολοκληρώνοντας τα τρία σκέλη των δοκιμών του Σαββάτου οι παρεμβάσεις του μας βρίσκουν ίσως όχι ένα δευτερόλεπτο αλλά δύο ακόμα. Όχι τόσο για την πρωτιά όσο για τη δική μας οδηγική βελτίωση. Κυριακή πρωί έτοιμα όλα, όμως μια ντιζούλα έχει άλλα σχέδια και, πριν καλά καλά στρίψουμε την πρώτη φουρκέτα του αγώνα, μας εγκαταλείπει. Δεν στεναχωριόμαστε (όχι πολύ τουλάχιστον), αυτά έχουν οι αγώνες, δικαιούται κι αυτό άλλωστε μια φορά να μη μας κάνει το χατίρι.
Ανάβαση Μοσχοκαρυάς μετά τις καλοκαιρινές διακοπές ο τρίτος μας αγώνας. Χωρίς συμμετοχές η κατηγορία, κάποιοι με ρωτούν γιατί πάω, ωστόσο αυτό δεν στάθηκε ικανό να με κάνει να μην τρέξω. Αγώνας και ενώ έχουμε προγραμματίσει να πάμε θα τον αφήσουμε; Ποτέ!!! Διασκεδαστικότατη η διαδρομή με «περίεργα» κομμάτια, που θέλει ψάξιμο και καλές δοκιμές. Δεν θυμόμουν πραγματικά σχεδόν τίποτα από το 2009 που την είχα τρέξει με το Cinquecento. Από σκέλος σε σκέλος τα δευτερόλεπτα πέφτουν, η ψυχολογία ανεβαίνει, οι συμμετοχές λίγες (οι λιγότερες σε αγώνα όπου πήρα μέρος), πράγμα που σημαίνει ελάχιστη ταλαιπωρία, σχεδόν μηδενική αναμονή και όμορφα οδηγικά χιλιόμετρα να προστίθενται στην οδηγό και το αυτοκίνητο. Μετά το τέλος του αγώνα με θυμάμαι να λέω γιατί τελείωσε, ήθελα κι άλλο... Αντιλαμβάνομαι για ακόμα μία φορά πόσο σημαντική είναι η τριβή, η προπόνηση και το να είσαι «ζεστός».
Τελευταίος σταθμός λίγες μέρες μετά η άγνωστη έως τώρα για εμάς Ανάβαση Πιτίτσας. Δεν με προβληματίζει τίποτα στο αυτοκίνητο, είμαι πεπεισμένη ότι όλα θα δουλέψουν ρολόι. Η οδηγός ίσως πιο έτοιμη από ποτέ, προπονημένη, με εξαιρετική διάθεση. Η ομάδα σύσσωμη να στηρίζει το όποιο εγχείρημα. Ξαφνιάζομαι κι εγώ που βλέπω στο in car να «περνάω» χωρίς ένα ψυχολογικό «άσε» πολύ πολύ γρήγορα κομμάτια, φανερά βελτιωμένη στα όποια αδύνατα σημεία μου. Το αποτέλεσμα, μια τρίτη θέση με χρόνους ανταγωνιστικούς, κάνοντας και πρώτο χρόνο στο σπλιτ του αγώνα με φανερές βελτιώσεις και πολύ λιγότερα οδηγικά λάθη. Ο κόσμος που ανέβηκε στο βουνό για εμάς, μας γεμίζει με αμέτρητα θετικά σχόλια και ενθουσιασμό.
Κλείνει μια ακόμα αγωνιστική χρονιά, που μας βρίσκει πιο ώριμους από ποτέ, γεμάτους εμπειρίες και ακόμα μεγαλύτερη αγάπη για το motorsport. Ευχαριστώ όσους ήταν δίπλα μου και στήριξαν την όποια προσπάθειά μου, ειδικά την ομάδα της Padieras Autorace.
Ραντεβού το 2019 στα βουνά με την ευχή και την ελπίδα για καλύτερους αγώνες, κάνοντας όλοι μια συλλογική προσπάθεια να ανακτήσουμε χαμένο έδαφος. Προσδοκία όλων και η γρήγορη επιστροφή του δικού μας Ράλι Ακρόπολις!!!».
Φωτογραφία: Photo Rally Press
