Και να που φτάσαμε στον προτελευταίο γύρο του πρωταθλήματος αναβάσεων, με την παράσταση να παίζεται στην Αργολίδα, στον Αχλαδόκαμπο. Η ομάδα της Autorace Padieras σύσσωμη και άρτια προετοιμασμένη, είναι έτοιμη να δώσει το «παρών».
Η ανάβαση του Αχλαδόκαμπου, αγαπημένη σ’ εμάς διαδρομή, κάνει την προσμονή ακόμα μεγαλύτερη. Γρήγορη, φαρδιά και κυρίως χιλιομετρικά χορταστική! Οι μέρες κυλούν αργά… βασανιστικά παρ’ όλο που οι επαγγελματικές μας υποχρεώσεις δεν αφήνουν χρόνο ελεύθερο.
Σάββατο πρωί, μία βδομάδα πριν από τον αγώνα, αποφασίζουμε να «κατέβουμε» για να γνωρίσουμε το καινούργιο κομμάτι που έχει προστεθεί. Τα 4,9 χιλιόμετρα της διαδρομής πλέον έχουν γίνει 6,2.
Η πρώτη εντύπωση είναι μάλλον αρνητική. Τεράστια ευθεία με μικρές καμπές που σίγουρα δεν θα «βολέψουν» ούτε το Yaraki μας αλλά ούτε και την -όχι συνηθισμένη σε τέτοια- οδηγό του. Γκρινιάζω τηλεφωνικά στον πρόεδρο της λέσχης, κάτι που ομολογώ δεν έχω ξανακάνει. Αποφασίζω να το προσπαθήσω, είμαι άλλωστε… πεισματάρα πολύ.
Οι μέρες περνάνε και επιτέλους ξημερώνει Παρασκευή πρωί, παραμονή του αγώνα. Με διάθεση και ψυχολογία στα ύψη αλλά και με τον καιρό σύμμαχό μας, ξεκινάμε. Πόσο χαίρομαι που τους βλέπω όλους με το χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά! Οδηγοί, μηχανικοί, ο καθένας από τη δική του μεριά…
Σάββατο πρωί και όλα είναι έτοιμα για την εκκίνηση των χρονομετρημένων δοκιμαστικών.
Κάποιες δυσάρεστες εκπλήξεις και συμπεριφορές συναθλητή μας έρχονται να χαλάσουν την ψυχολογία και τη συγκέντρωσή μας, με αποτέλεσμα στο πρώτο σκέλος να σημειώσουμε έναν χρόνο πολύ πιο κάτω από τις προσδοκίες μας.
Θυμώνω με τον εαυτό μου και κλείνοντας την πόρτα δυνατά αποφασίζω να τα αφήσω όλα εκτός bucket και Yaris, για μένα, για την ομάδα, για όλους όσοι πιστεύουν σ’ εμάς!
Δεύτερο σκέλος, ο χρόνος μας είναι ενδεικτικός της προσπάθειας και τα δευτερόλεπτα κατεβαίνουν - είμαστε γύρω στα 10 δευτερόλεπτα ταχύτεροι από το πρώτο σκέλος.
Τα χαμόγελα επιστρέφουν στο πρόσωπό μας.
Κυριακή πρωί, ο κόσμος συγκεντρώνεται σιγά σιγά στο βουνό, περνά από τα δικά μας pits και μας χαιρετά εγκάρδια… Πόσο όμορφο συναίσθημα! Γι’ αυτούς είμαι η δική τους Βάσω, με έχουν αγκαλιάσει, με έχουν γεμίσει με την αγάπη τους, το χειροκρότημά τους! «Είσαι κλασική αξία» ακούω κάποιον να μου φωνάζει, τον οποίο μπορεί να μην τον γνωρίζω προσωπικά, χαίρομαι όμως που μεταξύ των συναθλητών μου περιμένει να δει και τη δική μας προσπάθεια!
Στο μυαλό μου έχω χαρτογραφήσει τη διαδρομή. Πονηρή, «βγάζει χρόνους» σκέφτομαι, «δεν θα της χαριστώ»... Μια χαζεύω το ασημί «μωρό» μου και μια αφήνω το βλέμμα μου να χαθεί στο βάθος, στην άσφαλτο του Αχλαδόκαμπου.
Βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου να περάσω το τελευταίο κομμάτι όπως… του πρέπει. Άλλωστε δεν έχουμε κανέναν λόγο να φοβηθούμε κάτι. Η συμπεριφορά του αυτοκινήτου είναι άψογη έως τώρα. Κλέβω το σχόλιο παλιού και έμπειρου συναθλητή που επί λέξει είπε «το αμάξι στρίβει τρένο, είναι κι ο οδηγός του όμως όλα τα λεφτά»!
Πάμε, λοιπόν, με πέμπτη ταχύτητα στο κιβωτιάκι μας και τέρμα γκάζι! Ακόμα και τώρα βλέποντας τα πλάνα από το in car δυσκολεύομαι να το πιστέψω ότι είναι δικά μου αυτά τα περάσματα.
Απόλυτα επιτυχημένο το εγχείρημα, απολογούμαι στον πρόεδρο για την γκρίνια μου στην καινοτομία του. Αποκόμισα εμπειρία που έως τώρα δεν είχα την ανάλογη ευκαιρία.
«Έχει κι άλλο» σκέφτομαι πριν το «GO» του δεύτερου σκέλους και τελικά «είχε», χωρίς πολλή πολλή προσπάθεια. Όλα ιδανικά, λοιπόν, όλα δούλεψαν ρολόι. Οδηγός και αμαξάκι σε πλήρη ένωση και αρμονία… Δικαιώθηκε η προσπάθεια εντός και εκτός αγώνα, γιατί δυστυχώς υπάρχουν και τα «εκτός».
Και όταν αναφερόμαστε στα εκτός, σχολιάζουμε τη διπλή ένσταση σε συναθλητή μας (η μία αυτεπάγγελτα από τη λέσχη) που αποδείχτηκε δικαιολογημένη τελικά. Αυτό μας οδηγεί στο να πούμε ότι έχουμε ένσταση όχι τόσο με την παρανομία, όσο με τις παράλογες και αδικαιολόγητες συμπεριφορές!
Αντίο, λοιπόν, από την ανάβαση του Αχλαδόκαμπου με πρώτη θέση στην κατηγορία, βάζοντας σοβαρή υποψηφιότητα για την κατάκτηση του φετινού τίτλου, πάντα οδηγού και συνθηκών επιτρέποντος!
Ραντεβού στην Πιτίτσα με θέα τον Πατραϊκό Κόλπο!
