Αυτό το Πάσχα είναι το χειρότερο για τους περισσότερους Έλληνες, τουλάχιστον, μετά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, καθόσον, ακόμη και σε άλλες δύσκολες πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά περιόδους των δεκαετιών που ακολούθησαν, κάτι τέτοιο σαν αυτό που βιώνουμε, σήμερα, δεν είχε συμβεί…
Όλα άλλαξαν τόσο απότομα, «βίαια» για την ψυχολογία μας -και…όχι μόνο-, ώστε ξεχάσαμε, σε ένα μήνα μέσα, αυτό που θεωρούσαμε κανονικότητα. Υπάρχει, δε και ο κίνδυνος να νιώσουμε ενοχές για τον τρόπο ζωής μας. Προσοχή, δεν πρέπει να φθάσουμε εκεί! Άλλο να αναθεωρήσουμε ορισμένες συνήθειες, να ξαναδούμε διαδικασίες, να σκεφτούμε τη βελτίωση της καθημερινότητας, με ποιοτικά, όχι ποσοτικά κριτήρια, και, άλλο να …αυτομαστιγωθούμε ούτε λίγο ούτε πολύ, όπως κάποιοι αμπελο-φιλόσοφοι «εισηγούνται».
Όταν κατεβαίνουν οι διακόπτες, οι συνέπειες είναι πολλές. Γι αυτό, ας θυμηθούμε και πάλι το εμβληματικό έργο “Chariots of fire” με την καταπληκτική μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου και ας παίξουμε το ρόλο ευγενών πρωταθλητών, για να βρούμε ξανά δρόμους της «φωτιάς», μαζί και της χαράς, ελπίζοντας σε καλύτερες ημέρες. Στην παρούσα φάση, οι δρόμοι δεν είναι αυτοί που ξέραμε. Όπως με πίκρα έγραψε ένας συνάδελφος, γέμισαν στάσιμες λαμαρίνες… Και, για εμάς, τους συντάκτες αυτοκινήτου, το να σταθμεύσουμε τα οχήματα των δοκιμών είναι ό,τι χειρότερο. «Ακυρώνει» την ουσία της δουλειάς μας, το πάθος μας για οδήγηση, την αγάπη στους αγώνες, στο αυτοκίνητο ως τέχνη, μέσο, εργαλείο, επιστήμη.
Αν, ωστόσο, συνδυάσουμε την προστασία της υγείας με την ασφάλεια στην οποία δίνουμε μεγάλη σημασία, θα διαπιστώσουμε ότι, μέσα στο χαλασμό, στην αρχή του κακού, χιλιάδες δεν κατάλαβαν τίποτε από το «προφανές». Άλλοι έτρεχαν σαν παλαβοί τον πρώτο καιρό όταν μειώθηκε η κυκλοφορία, σε μια κούρσα χωρίς αύριο (και στη συνέχεια οι ταχύτητες στους άδειους δρόμους παρέμειναν πολύ υψηλές). Άλλοι μπεκρόπιναν και τους ανακάλυψαν -ευτυχώς- στα αλκοτέστ της αστυνομίας... Και πολλοί, πάρα πολλοί, άλλοι φόρτωσαν τα αυτοκίνητα όσο ποτέ ξανά στο παρελθόν με τρέϊλερ, σερφ, ποδήλατα έως και ..κότες, για να αποδράσουν αλλόφρονες σε χωριά και νησιά. Αυτά κόπηκαν με τις κυβερνητικές αποφάσεις και τους ελέγχους, αλλά μπορεί και να ξανασυμβούν, αν χαλαρώσουν τα μέτρα.
Με την απερισκεψία πολλών, άλλωστε, πέραν της διασποράς του ιού, και την αδιαφορία τους να τηρήσουν τα στοιχειώδη που τους ζητήθηκαν, επιβλήθηκαν σταδιακά όλο και πιο αυστηρά περιοριστικά μέτρα. Πρέπει να το καταλάβουμε, καλώς ή κακώς, ζούμε όλοι σε μια κοινωνία με κανόνες που οφείλουμε να τηρούμε για αυτό το περίφημο «κοινό καλό», το οποίο αν διαφυλάξουμε μπορεί να αποβεί σωτήριο για τον καθένα.
Το λάκκο τον σκάβουμε μόνοι μας, τελικά, αν δεν μάθουμε να σκεφτόμαστε ρεαλιστικά και να επιβιώνουμε με πρακτικές που επιβάλει ο πολιτισμός μας, αυτός που σε μεγάλο βαθμό ενισχύθηκε τον 20ο αιώνα περισσότερο από ποτέ στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Εκτός αν κάποιος πιστεύει το αντίθετο, οπότε, να γυρίσουμε στις σπηλιές, κι ο σώζων εαυτόν σωθήτω… Ο χρόνος και οι καταστάσεις θα ορίσουν τη ζωή μας, η κοινωνία πρέπει να προστατευθεί, οι οικονομίες να αντέξουν, όλα, όμως, έχουν ένα τέλος και οι υποχρεώσεις και οι απαγορεύσεις, φιλοσοφικά και ουσιαστικά.
Το να βρεθούμε, λοιπόν, ξανά πίσω από το τιμόνι, έτοιμοι να «γράψουμε» μαγικές τροχιές και μικρές αστικές ή μεγαλύτερες περιαστικές διαδρομές, σε αυτοκινητοδρόμους, φιδίσιες επαρχιακές οδούς και σε πίστες, εξαρτάται από τη δική μας συμπεριφορά σε μεγάλο βαθμό. Η οδήγηση συμπεριλαμβάνεται στο νέο «μενού ημέρας» και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε με τη δέουσα σοβαρότητα στο εξής, να διδαχθούμε από την αναγκαστική αποχή της κρίσιμης αυτής εποχής, να δώσουμε έμφαση σε όσα μας έχει διδάξει η πείρα και με βοηθό την τεχνολογία να βρεθούμε στη θέση εκκίνησης πιο σίγουροι, πιο ασφαλείς για τον εαυτό μας και τους «συναθλητές» μας!
